Z przyjściem na świat Boga Słowo – czas stał się dla chrześcijan czasem zbawienia, odnalazł cel. Czas zetknął się z wiecznością i podporządkował się jej.

Fascynujące źródło światła zostało stworzone, według słów psalmisty Dawida (1085 r. p.n.e.), „w czasie”. W Psalmie 104 (103), wersy 19-20, 22, pisze: „Uczyniłeś Księżyc, aby pory oznaczał, Słońce zna swój zachód. Rozprzestrzeniasz mrok i nastaje noc”, „Lecz gdy Słońce wzejdzie...”, tzn. stworzone dla miary, od zarania dziejów, przyciągało wzrok ludzkości zmianami swego wyglądu i od niepamiętnych czasów było używane jako miara, rachuba granic – krańców czasu (...).

Kalendarz to jeden z najważniejszych wyznaczników czasu. Mówiąc o kalendarzu trzeba podkreślić, że od najdawniejszych czasów był on rozumiany nie tylko jako narzędzie rachuby czasu, lecz jako coś, co organizuje czas i określa puls kosmiczny, historyczny i puls życia biologicznego.

Starożytni to rozumieli i dlatego pogańscy kapłani, astronomowie, astrolodzy, matematycy cieszyli się tak wielkim szacunkiem na równi z ewangelicznymi „mędrcami”, którzy przez „gwiazdę nauczeni zostali”, by pokłonić się Dzieciątku Bożemu – Chrystusowi. Wyrażając objawienia nieba, kalendarz oświecał życie narodów i nadawał określony rytm ich bytowi.